4 oktober 2005, Het Telefonische Interview.

Ik had via de mail een telefonische afspraak gemaakt met Gary, de Engelse recruiter op de foto, voor dinsdag 4 oktober om 11.00 uur, Dutch time.
SPANNEND!!
Ik ben het weekend druk geweest met vragen in het Engels te bedenken en me afvragen wat hij waarschijnlijk allemaal zou gaan vragen (zodat ik de antwoorden vast kon bedenken in het Engels).

Dinsdagochtend 11 uur zat ik, gewassen en gestreken, in mijn beste kleren (alsof hij dat zou kunnen zien!!) klaar bij de telefoon. En precies om 11 uur ging de telefoon…….
Oké, nog even diep ademhalen en opnemen maar……. (met een hartslag van 200 slagen per minuut).

En zoals zo vaak, achteraf, viel het me 300% mee.
Gary was uitermate rustig en voorkomend aan de telefoon en na mijn eerste stotterende woorden Engels, voelde ik me weer rustig worden en hadden we een prima gesprek.

Het gesprek heeft ongeveer 5 kwartier geduurd, in het eerste gedeelte van het gesprek heeft hij het hele traject uitgelegd zoals ik dat zou moeten doorlopen met als uiteindelijke doel een baan als verpleegkundige in de USA.
Zijn verhaal was duidelijk, goed begrijpbaar, soms erg grappig en ook heel fijn. Kijk, dit verhaal duurde ongeveer een uur en na een uurtje Engels gehoord te hebben, zit je erin en is het makkelijker om zelf ook Engels te moeten gaan praten.
Na zijn verhaal stelde hij nog een aantal vragen aan mij. Deze vragen waren ook prima te begrijpen en logisch. Vragen als het waarom ik (wij) naar Amerika zouden willen, hoelang ik als verpleegkundige werk, waar ik werk, waar ik in de USA zou willen werken, of ik uiteindelijk alleen ga of dat mijn vriend (dan dus man, anders mag hij niet mee) mee gaat, wat hij voor werk doet en meer van dat.

En na deze vragen sprak hij de geweldige woorden: “Marhuiska, I would like to offer you a place in our US Nursing Programme!”

Jippie, ik ben aangenomen!!!!!!!!