Londen, deel II

Na een nachtje onrustig slapen in het hotel, ’s ochtends redelijk vroeg opgestaan.
Echt wat een nacht: regen, onweer, slecht bed, huilende buur-kinderen met ruziënde ouders en een wakker liggende Maris.

Ik moest om 11.00 uur examen doen, dus ik had besloten goed te ontbijten aangezien een lunch er waarschijnlijk wel bij in zou schieten.
Maar eenmaal aan de ontbijttafel kon ik amper een hap door mijn keel krijgen, het smaakte me totaal niet.

Had nog anderhalf uur over voor ik me mocht melden voor het examen (moet je een half uurtje van tevoren melden), dus maar (wéér) naar Starbucks vertrokken om lekker wat te gaan drinken.
Dat blijf ik wel heel bijzonder vinden, het leven in zo’n grote stad, maar ook de rol van zo’n winkelketen als Starbucks. Heel veel mensen op straat lopen met koffie / thee van Starbucks, maar je ziet nergens de lege bekers liggen.
Ga hier in Nederland is rond de gemiddelde McDonalds kijken en je vind overal lege bakjes, papieren en lege bekers die mensen ‘gewoon’ op de grond gooien.
Op bijna iedere hoek van de straat vind je een Starbucks en overal is het druk en nagenoeg vol.
Er zitten mensen gezellig met hun vrienden te kletsen, er vinden zakelijke besprekingen en vergaderingen plaats, mensen die rustig van hun bakkie koffie zitten te genieten en mensen die serieus (inclusief laptop) aan het werk zijn.
Ik zou er uren kunnen zitten en mensen kijken.
Zelf had ik mijn ‘test-taking-tips’ en een samenvatting van farmacologie meegenomen om deze door te nemen.
Heerlijk onderuit gezakt op een bank onder het genot van een kopje thee heb ik deze voor de laatste keer doorgenomen.

Daarna was het tijd en ben ik langzaamaan naar test centrum gewandeld, ik voelde me rustig en dacht: “Ik ben er klaar voor! Ik heb me goed voorbereid, voel me goed en ga mijn best doen!”
Over het testcentrum, het examen en de procedures in het testcentrum mag ik niets publiceren en wanneer ik dat wel doe, zet ik daarmee mijn RN-licence op het spel.
Dat lijkt me geen goed idee, dus.

Wat ik wel kan vertellen is dat het een examen mij een bijzonder onvoldaan gevoel gaf!
Zoals Gary van OGP al vertelt had, is het een examen waarin ze je niveau willen inschatten.
Je krijgt een vraag over een bepaald onderwerp, bv. patiënten veiligheid, als je deze vraag goed hebt, volgt er verderop in het examen een moeilijkere vraag over hetzelfde onderwerp.
Heb je de vraag fout beantwoord, krijg je verderop een makkelijkere vraag over hetzelfde onderwerp.
Tot de computer een inschatting gemaakt heeft van je kennisniveau en er een eindoordeel, voldoende of onvoldoende, uitrolt.
En op deze manier gaan ze alle gebieden af waarop ze je willen testen.
Men had mij van tevoren vertelt dat farmacologie een belangrijk aspect is van het examen dus ik me helemaal suf geleerd hierop.
Ik heb me toch weinig vragen farmacologie gekregen!
Terwijl ik dacht: “Toe dan, kom maar op met die vragen, daar weet ik het antwoord op!”
Maar dat had de computer natuurlijk ook door, dus daar kreeg ik weinig vragen over.
Dat is dus het systeem!
Maar dat voelt erg …. onvoldaan, maar zo werkt het nu eenmaal!
Ik weet wel wat mijn mindere kant is (daar had ik de NCLEX niet voor nodig, had ik ze zo ook wel kunnen vertellen): psychiatrie!
Ligt me totaal niet en daar liggen mijn interesses ook niet en daar kwam de computer ook achter.
Ik kreeg dus relatief veel vragen over …. psychiatrie.

Het examen was voor mijn gevoel ineens over! Ik heb net het minimale aantal vragen gekregen (aantal werkelijk mee-tellende vragen ligt tussen de 65 – 265) en ineens was daar de mededeling “het examen is klaar”.
Ik had net het gevoel dat ik er lekker inkwam, was het al klaar! En stond ik weer buiten!
Met een onwijs rot gevoel.
Ik ben naar een park gewandeld, in het zonnetje gaan zitten en met Marc gaan smsen.
Ik had er zo’n slecht gevoel over en was er oprecht van overtuigt dat ik gezakt zou zijn.
Ik had voor mijn gevoel veel antwoorden moeten gokken en was totaal vergeten hoe het examen in elkaar steekt.
Gelukkig belde Marc mij nog even, hij heeft me weer moed ingesproken. En anders zouden we ‘gewoon’ voor een herexamen gaan.

Ik weer terug naar mijn hotel kamer (wilde het liefst naar huis, maar dat ging natuurlijk niet) en daar zat ik dan!
Totdat ik me bedacht dat dit ‘ridiculous’ was!
Buiten scheen de zon, ik zat in een geweldige stad en ik zat te kniezen over iets wat ik nu niet meer kon veranderen op een suffe hotelkamer.
Dus ik Londen in, ben uiteindelijk naar de New Oxford Street gewandeld en heb genoten van de vele winkels, de mensen en het zonnetje.
Een poos rondgestruind in de ‘Virgin MegaStore’, een mega CD / DVD winkel. Echt ongelooflijk zo groot.
Ook heb ik enige tijd doorgebracht bij ‘Borders’, dat is een boekwinkel zoals we die in Nederland niet kennen! Supergroot!
Heerlijk om daar rond te snuffelen…..

’s Avonds was ik wel erg moe en ben vroeg gaan slapen. Ik moest de volgende ochtend vroeg op Heathrow zijn om mijn vlucht te halen.
Kon helaas niet met het Openbaar Vervoer naar Heathrow, was te vroeg, dus ik een taxi besteld voor 05.15 a.m. Wat een tijd!
Helaas heeft de taxi chauffeur me op de verkeerde terminal afgezet (duidelijk afgesproken, terminal 4, maar hij vond terminal 1 blijkbaar ver genoeg) en dat voor 45 pounds voor een ritje van 30 minuten. Helaas had ik het pas door toen hij alweer vertrokken was. Gggrrrr…..
Dus ik moest toen uitzoeken hoe ik naar terminal 4 kwam. Ik kon kiezen uit héél ver lopen of een treinritje van 10 minuten, toch maar voor het laatste gekozen!

Eenmaal op terminal 4 snel in kunnen checken (nog eenmaal langs Starbucks) en bij de gate wachten tot we het vliegtuig in mochten.
En toen ging mijn telefoon……
Het was Marc met de mededeling dat ik een licence nummer van de New Mexico Board of Nursing gekregen had, ik was geslaagd……
Totale stilte, compleet overdonderd, vol ongeloof en ‘totally flabbergasted’.
Nadat ik weer kon praten heb ik hem wel 10 keer gevraagd of hij het zeker wist.
Ik kon het niet geloven en dat duurde ongeveer de hele dag, daarna begon het langzaam door te dringen…..

Na een prima terugvlucht was ik rond 09.30 uur Nederlandse tijd terug op Nederlandse bodem.
Marc stond me op te wachten en zijn we naar huis gegaan.
Nog steeds in vol ongeloof.
Ook toen ik het thuis zelf op de computer kon aanschouwen bleef ik twijfelen……

’s Middags belde Gary nog om me te feliciteren (okay, als OGP vind dat ik geslaagd ben, zal ik wel zo zijn!).
Met Gary nog even de hele afgelopen studieperiode geëvalueerd; of ik de studieperiode te lang of te kort vond, wat ik van het aangeboden lesmateriaal vond, wat ik van de begeleiding vond en meer van dat soort zaken.
Nou, ik had nog wel wat opbouwende kritiek, haha

Ook heeft hij me vertelt dat we nu naar de volgende fase gaan: de emigratiefase.
Binnen nu en twee weken gaat de emigratie-specialiste van OGP iemand mij bellen om alles met mij door te nemen. Spannend!