Papieren gepost

Vandaag zijn dan de papieren op de post gegaan om in januari echt te kunnen beginnen met het UNP.
Ze willen echt vanalles van je weten: natuurlijk je persoonlijke gegevens en die van de partner die mee gaat, maar ook waar je allemaal gewoond heb sinds je zestiende, waar en wanneer je in Amerika bent geweest, op welke scholen je gezeten heb, waar je allemaal gewerkt hebt en nog veel meer.....

Ook heb ik een vragenlijst in moeten vullen voor het examen waar ik straks als eerste voor ga leren. Dat is het NCLEX examen en deze vragenlijst is bedoeld als nul-meting.

Verder zat er een skills-list voor de NICU bij, hier moest ik mijn vaardigheden op invullen die ik reeds verworven heb en de mate waarin ik deze vaardigheden kan uitvoeren.
Oh ja, en vier pasfoto's, die moesten ook mee opgestuurd worden.

En natuurlijk ook een door mij ondertekend contract.....

USA, here I come......

Ondertrouw

Omdat ik natuurlijk niet alleen naar de USA ga, gaan Marc en ik trouwen!
We een datum geprikt en zijn gisteren, 25 november 2005, in ondertrouw gegaan.

De datum waarop we gaan trouwen is 19 december 2005, we houden ons ‘JA-woord’ wel simpel.
Onze naaste familieleden zullen er wel bij aanwezig zijn.
Wat ik wel bijzonder vind is dat onze moeders onze getuigen zijn.
Ik weet dat mijn moeder het heel moeilijk vindt dat we gaan emigreren, daarom vind ik het heel lief en dapper dat ze toch mijn getuige wil zijn. Bedankt, ma!

Wel gek, hoor! Nu is Marc straks ‘Mijn Man’ en heet ik Mariska van Bommel – van Geffen.

Herstellen

En nu is dus de herstelfase aangebroken. Ik ben nu 2 weken na de operatie. Het gaat best oké, maar er word veel geduld gevraagd…..
Weet je, de eerste operatie was in mei 2002 en toen vertelde ze dat het herstel 6 – 9 maanden ging duren. Voor de operatie leek mij dat zeer onwaarschijnlijk…. Ik zou dat wel ff snel gaan doen!
Maar inmiddels ben ik er dus nog steeds mee bezig en mijn geduld is ….. bijna op.

Ik ben afgelopen week wel op controle geweest en mijn chirurg is tot op heden ‘tevreden’ en dat is heel wat, hoor! Maar, hij heeft me wel op het hart gedrukt het rustig aan te doen. Dit is de derde en laatste chirurgische ingreep aan mijn schouder in een poging van de klachten af te komen en het MOET dus lukken. En mijn chirurg is heel erg van: “zie maar wat je kan, ga maar proberen te werken”, dus nu HIJ zegt dat ik het rustig aan moet doen, dan is het serieus.
Dus dat doe ik dan maar………..

De operatie

Op dinsdag 8 november 2005 ben ik geopereerd. Nou, de details zal ik voor mezelf houden, maar het viel niet mee. Veel pijn, ellende, ziek zijn en meer van dat.
Bovendien een verpleegkundige opgenomen binnen haar eigen ziekenhuis: altijd leuk! Overal bekenden...
Maar ook het gevoel dat je niet lastig wil zijn en dat je jezelf dus bijna een overloop-blaas bezorgd omdat je ‘niet lastig’ wil zijn…….

Gelukkig mocht ik de dag erna weer naar huis….
Ppfff, een ziekenhuis is leuk om in te werken maar niet om in te liggen, hoor! Vooral de nachten………
Wat voelde ik me rot, pijnlijk en afhankelijk. Gelukkig was er een hele lieve nachtzuster die regelmatig even bij me kwam kijken.