29 oktober: ‘De Open Dag’

Zaterdag 29 Oktober organiseerde BIG Uitzendbureau samen met O’Grady Peyton International een Open Dag in een hotel in Vught. Ondanks dat ik al aangenomen ben, ben ik toch samen met Marc en een vriendin, die ook interesse heeft voor het UNP, naar deze bijeenkomst geweest. De bijeenkomst was georganiseerd voor Nederlandse en Belgische verpleegkundigen die interesse hebben om in Amerika te gaan werken. Nou de opkomst viel me heel erg mee. De presentatie gegeven door Gary (daar is hij weer…) vond ik leuk, interessant en grappig. Hij vertelde ook wat hij tijdens het telefonische interview vertelt heeft, alleen met meer zijn eigen verhaal en anekdotes.
Ook liet hij een leuke video zien over zijn werk, toen hij als verpleegkundige in Florida werkte en woonde.
Voor en na deze presentatie was er tijd voor een persoonlijk gesprek met Gary, maar dat was voor mij niet nodig en mijn vriendin wilde het allemaal goed laten bezinken en dan eventueel voor een telefonisch interview gaan.

Te vroeg gejuicht???? Of toch niet????

Oké, nu heb ik een plaats in het US Nursing Programme (leuk detail: ik ben de eerste Nederlandse verpleegkundige die aangenomen is).
Maar ik zie nog een obstakel op de weg……..

Ik heb nogal schouderklachten en moest voor de derde keer een operatie onderdaan om te proberen mij van mijn schouderklachten af te helpen.

Ik heb dit direct tijdens mijn telefonische interview besproken met Gary en hij vond het geen probleem. Om mezelf wat meer rust te geven hebben we afgesproken dat ik per 1 januari 2006 ga beginnen met het US Nursing Programme.

4 oktober 2005, Het Telefonische Interview.

Ik had via de mail een telefonische afspraak gemaakt met Gary, de Engelse recruiter op de foto, voor dinsdag 4 oktober om 11.00 uur, Dutch time.
SPANNEND!!
Ik ben het weekend druk geweest met vragen in het Engels te bedenken en me afvragen wat hij waarschijnlijk allemaal zou gaan vragen (zodat ik de antwoorden vast kon bedenken in het Engels).

Dinsdagochtend 11 uur zat ik, gewassen en gestreken, in mijn beste kleren (alsof hij dat zou kunnen zien!!) klaar bij de telefoon. En precies om 11 uur ging de telefoon…….
Oké, nog even diep ademhalen en opnemen maar……. (met een hartslag van 200 slagen per minuut).

En zoals zo vaak, achteraf, viel het me 300% mee.
Gary was uitermate rustig en voorkomend aan de telefoon en na mijn eerste stotterende woorden Engels, voelde ik me weer rustig worden en hadden we een prima gesprek.

Het gesprek heeft ongeveer 5 kwartier geduurd, in het eerste gedeelte van het gesprek heeft hij het hele traject uitgelegd zoals ik dat zou moeten doorlopen met als uiteindelijke doel een baan als verpleegkundige in de USA.
Zijn verhaal was duidelijk, goed begrijpbaar, soms erg grappig en ook heel fijn. Kijk, dit verhaal duurde ongeveer een uur en na een uurtje Engels gehoord te hebben, zit je erin en is het makkelijker om zelf ook Engels te moeten gaan praten.
Na zijn verhaal stelde hij nog een aantal vragen aan mij. Deze vragen waren ook prima te begrijpen en logisch. Vragen als het waarom ik (wij) naar Amerika zouden willen, hoelang ik als verpleegkundige werk, waar ik werk, waar ik in de USA zou willen werken, of ik uiteindelijk alleen ga of dat mijn vriend (dan dus man, anders mag hij niet mee) mee gaat, wat hij voor werk doet en meer van dat.

En na deze vragen sprak hij de geweldige woorden: “Marhuiska, I would like to offer you a place in our US Nursing Programme!”

Jippie, ik ben aangenomen!!!!!!!!