Woensdag kreeg ik een mailtje van Gary, hij heeft mijn NCLEX test nagekeken en ik had 72% van de vragen goed. Ik heb dus nog wel het een en ander te leren en bestuderen voordat ik examen kan gaan doen….. Ik hoop dat ik snel mijn NCLEX pakket in huis heb, ik ben er klaar voor!
Verder heb ik hem vandaag een Engelse kopie gestuurd van onze huwelijks akte, had hij ook nodig! Ik vrees dat we nog vele papieren gaan invullen en opsturen……
Ik heb de afgelopen week wel een dipje gehad in mijn herstel van de operatie. Ik was van plan om deze week dagen van 6 uur te gaan werken en volgende week weer helemaal beter te zijn. Dat is niet gelukt……. Ik heb Tweede Kerstdag ’s avonds 6 uurtjes gewerkt maar had daarna heel veel pijn! Dus maar weer even terug naar 4 uurtjes. Ik moet geduld hebben (Gggrrrrr). Volgende week werk ik 3 x 4 uur als het goed voelt, blijf ik nog een uurtje langer. Nogmaals, GEDULD!! Maar dan komt het vast allemaal goed!
Iedereen alvast een hele Fijne Jaarwisseling toegewenst!
Ik heb diverse sites waar je alvast kan oefenen voor je NCLEX examen. Op http://www.testprepreview.com kan je gratis een oefentest maken om te kijken wat je al weet. Ook kan je dan een beetje het soort vragen zien en wat er van je verwacht kan gaan worden….. Be prepared!
Even een voorbeeld:
A patient tells you that her urine is starting to look discolored. If you believe this change is due to medication, which of the following patient’s medication does not cause urine discoloration?
A nurse is caring for an infant that has recently been diagnosed with a congenital heart defect. Which of the following clinical signs would most likely be present?
Persoonlijk vind ik het reuze interessant maar kan ik me toch niet aan de gedachte onttrekken dat ik erg veel ga leren de komende maanden. Maar daar heb ik wel zin in, want één van dingen die me blijft aantrekken van het leven in de USA is het grotere en het meer verantwoordelijke takenpakket van de verpleegkundige daar.
Op www.internetexam.com kan je oefen examens kopen, tegen een bepaald bedrag kan je een maand lang onbeperkt oefenen. Hier heb ik nog geen gebruik van gemaakt, ik ga eerst kijken naar het oefenmateriaal van OGP en als ik meer wil oefenen kan dat altijd nog.
Allereerst wens ik iedereen geweldige Kerstdagen toe!! Mijn plannen voor de Kerst zijn simpel: vandaag vier ik samen met Marc ‘De Kerst’. We hebben lekkers te eten, kadootjes onder de boom en gaan het lekker rustig aan doen. Morgen ga ik werken, inmiddels werk ik 6 uurtjes achtereen. De eerste week van het nieuwe jaar hoop ik mijn eigen rooster weer te gaan werken en beter gemeld te worden. Er zijn dan nog wel een paar dingen die ik niet kan (zwaar tillen enz.), maar daar kom ik wel uit met mijn collega’s.
Verder heb ik vrijdag een mail gehad van Gary, hij heeft mijn papieren ontvangen en gaat mijn NCLEX pakket opsturen. Helaas heeft Angelique nog niets van Gary gehoord, haar geduld wordt op de proef gesteld……
Ja, vanochtend zijn we getrouwd! Het verliep allemaal wel een beetje bijzonder, maar de families verwachten niet anders van ons, hoor! De families hadden zich vroeg verzameld bij ons thuis (hadden rekening gehouden met de maandagochtend spits, alleen was er geen file). En na de koffie vetrokken we naar het stadhuis.
Alleen werden we niet echt verwacht op het stadhuis…… We zouden om 14.00 uur moeten trouwen, dachten zij. Ja, dat hadden wij zelf ook liever gewild, maar dan zou er een ander stel trouwen, dus werd hadden we een afspraak voor 09.00 uur. Dus daar stonden we met onze familie in de gang van het stadhuis om 09.00 uur ’s ochtends. Gelukkig is er snel een ambtenaar tevoorschijn getoverd (overigens een aardige man!) en die heeft ons huwelijk voltrokken. Ik was echt reuze zenuwachtig, maar weet nog steeds niet waarom! Mijn broertje heeft wat foto’s gemaakt en uitgerekend met de foto van ‘de Kus’ hield de camera ermee op. Het had ook wel iets komisch, hoor! Maar na wat schudden en draaien aan de batterijen en het fototoestel, deed hij het weer. En moest ‘de Kus’ nog een keer…… Ik dacht dat het me niet zoveel zou doen, maar ben toch erg blij dat onze naaste familie erbij was. Bedankt allemaal!
Daarna hebben we thuis een bakkie koffie met wat lekkers genuttigd met de familie.
Ik had wel een mooi stalen beeld gekocht van een bruidspaar en dat is ons aandenken aan vandaag. Een mooie blijvende herinnering aan deze ochtend.
En daarna was het weer een dag als alle anderen…… Maar toch ook speciaal…..
Ik wil Isabelle feliciteren met het feit dat haar transcript is goed gekeurd door de US Nursing Board. Gefelicieerd, meid! Lang moeten wachten maar toch nog goed gekomen. Isabelle is de eerste Belgische verpleegkundige die via OGP naar de USA gaat en ook voor haar en haar school was het fenomeen ‘transcript’ niet helemaal gelijk helder. Dus na hard studeren voor de NCLEX examen, werd haar transcript tot twee maal toe afgekeurd! Ze had al in oktober examen kunnen doen als het gelijk goed gekeurd was. En nu moest ze dus weken lang haar kennis aan het bijhouden. Maar in februari is het dan eindelijk zover ….. Isabelle gaat op voor het NCLEX examen!!
Ik heb vandaag eindelijk weer eens gewerkt. Heerlijk! Ik ben maar twee uurtje geweest, heb bijna niets gedaan maar heb genoten. Geweldig om weer van die kruimeltjes te zien en te verzorgen. Ze zijn zo lief en kunnen zo wijs kijken. Morgen mag ik weer!! Ik hoop snel weer helemaal aan het werk te zijn want mijn werk is toch wel erg leuk!
Oh ja, ik heb inmiddels wel contact opgenomen met OGP en het blijkt dat Gary er inderdaad niet is, hij heeft “Annual Leave”. Maar vanaf 22 december is hij weer aanwezig……
Tja, hoe vertel je het aan je familie dat je gaat emigreren??? Lastig!!! Ik heb eind augustus al aan mijn ouders vertelt dat we mogelijk gingen emigreren. De plannen waren toen in de maak en we waren volop aan het afwegen of dit is wat we wilde, of je het risico durfde te nemen en of het realiseerbaar zou zijn. Ik wilde het toen al aan mijn ouders vertellen omdat mijn ouders mij heel dierbaar zijn en het huichelachtig voelde als ze belden en vroegen: “En, nog nieuws??” Dus ik naar mijn pa en ma. Ik zal er niet om liegen: ze waren geschokt! We hebben er een tijdje over gesproken, maar de twijfel stond op hun gezicht te lezen en ze vroegen zich duidelijk af waar we mee bezig waren.
Maar het onderzoek van onze kant ging verder, onze plannen werden concreter en kregen steeds meer vorm. Omdat ik meende voor mijn ouders te moeten beslissen dat dit een gevoelig onderwerp voor hun was en omdat ik ze niet nog meer pijn wilde doen, heb ik ze minimaal op de hoogte gehouden van onze plannen. Het was van mijn kant absoluut als bescherming bedoeld, maar niet zo handig!! Kijk, na mijn operatie werden de zaken heel concreet: ik had de aanmeldingspapieren, de start datum werd bekend. En mijn ouders maar denken dat het besluit nog niet helemaal definitief was…… Hoewel, ik denk (en ook wel kan begrijpen) dat ze hoopte dat het een bevlieging was en dat het wel over zou waaien. Nou, niet bepaald.
Maar vorige week hebben Marc en ik uitvoerig gesproken met mijn ouders, onze redenen uitgelegd, vertelt hoe we tot deze keuze zijn gekomen en ze veel informatie gegeven over Amerika, OGP en BIG, onze correspondentie. We hopen dat ze hierdoor inzien dat het geen bevlieging is, dat we er goed over nadenken en dat we ons goed voorbereiden. En hopelijk gaan zij in de loop van de tijd Amerika ook waarderen. Ik snap best dat het voor mijn ouders een grote impact heeft, ik ben (en blijf) hun kind en ze willen me natuurlijk het liefste dicht(er)bij houden. En, pap en mam, het is niet mijn bedoeling om jullie buiten te sluiten, maar ik wil jullie ook niet extra pijn doen. Maar ik zie inmiddels wel in dat hierover praten ‘moet’, voor ons allemaal.
Ik heb het mijn broertje ook vertelt en hij reageerde erg lief . Oh ja, voor Bjorn en Lisette (broer en schoonzus) was het wel een dubbele boodschap: we gaan trouwen en emigreren. Bjorn vertelde dat het voor hem niet helemaal als een verrassing kwam, hij had zoiets wel verwacht van ons. Hij zag ook een vakantieadresje in de USA wil zitten, haha. Maar we hebben het er lang en serieus over gehad en de reactie was positief, ze willen ons steunen. Oh ja, het minpuntje wat mijn broertje ter sprake bracht was dat het jammer was dat wij als oppas zouden weg vallen. Maar dat is niet zo hoor, we willen straks best oppassen, maar je moet jullie kindje zelf komen brengen en halen. Ja, ik word tante, Lisette is zwanger van mijn eerste neefje of nichtje!
Mijn lieve opa en oma reageerde ook heel lief. Zo van: “Het is jullie leven en als dit was wat jullie willen dan steunen wij jullie” en daarna “Maar we ze zullen jullie natuurlijk wel missen!” Dat laatste is ook fijn om te horen, toch? We hebben nog een tijdje met mijn opa en oma zitten praten en mijn opa vertelde de redenen waarom we weg wilde heel goed te begrijpen.
Marc heeft het natuurlijk ook aan zijn ouders vertelt en vanuit hun professionele oogpunt, ze zijn ook zelfstandig ondernemer, konden ze prima begrijpen dat we weg gaan. Maar persoonlijk gezien vinden ze het natuurlijk jammer dat we zover weg gaan, maar ze gunnen het ons van harte.
Ik heb een aantal hele lieve vriendinnen en tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat ik die nog moet inlichten! Ik wilde het ze niet via de mail of telefonische vertellen, en autorijden was mij ‘verboden’ de afgelopen weken. Verder maken al die meiden ook een drukke tijd door: eentje is aan het verbouwen en gaat deze maand verhuizen, eentje is zwanger van haar tweede kindje, eentje heeft twee kleine kindjes. En ik weet het, van mijn kant zijn het ook smoesjes waarom ze het nog niet weten. Maar ik had besloten het niet voor mijn operatie te gaan vertellen omdat ik eerste wilde afwachten of de operatie wel zou slagen. Anders zou het überhaupt niet doorgaan. En nu hebben we alleen via de mail of telefonisch contact…… Waarom wonen die meiden ook ‘zo ver weg’?
Als het werken aankomende week goed gaat, ga ik ze snel opzoeken! En vertellen over ons nieuws…. Ben benieuwd hoe ze reageren…..
Ik heb het idee dat Gary op vakantie is. Zowel, Angelique, Monica als ik zitten op antwoord te wachten op vragen die we hem via de e-mail gestuurd hebben. En het is niets voor Gary om zolang te wachten met antwoorden, meestal kreeg ik dezelfde dag nog antwoord op mijn vragen.
Natuurlijk mag hij ook gewoon vakantie hebben, hoor! Maar misschien is een auto-replay wel een ideetje voor Gary en OGP??? Dan weet je tenminste waar je aan toe bent en wanneer je antwoord zou kunnen verwachten, toch?
Ik wil graag weten of Gary mijn aanmeldingspapieren ontvangen heeft en of mijn NCLEX studiepakket onderweg is. Ik heb namelijk een beetje het vertrouwen in de post verloren….. Ik heb 4 oktober mijn telefonisch interview gehad en Gary heeft toen de officiële aanmeldingspapieren op de post gedaan. En dat pakketje moet nog bezorgt worden!! Heel frustrerend om iedere dag naar de brievenbus te rennen en steeds weer teleurgesteld te worden…… Ik was zo benieuwd en nieuwsgierig…… Ik heb mijn interview pack uiteindelijk persoonlijk in ontvangst mogen nemen op de Open Dag. Je begrijpt nu misschien waarom ik graag wil weten of Gary mijn papieren inmiddels ontvangen heeft. Want daar hangt het ook vanaf of ik deze maand mijn NCLEX studiepakket nog ga krijgen. En ja, ook daar ben ik heel nieuwsgierig naar! Bovendien heb ik nu nog zeeën van tijd om me alvast (oriënterend) ermee bezig te houden, nu ik nog thuis zit vanwege de operatie.
Het is de bedoeling dat ik volgende week weer een beetje ga beginnen met werken, en ik ga, schrik niet, 2 x 2 uur werken!!! Ja, ja, dat ik niet moe word…. Maar even serieus, ik woon zo’n 50 kilometer bij mijn werk vandaan dus ik moet er rekening mee houden dat ik na het ‘werken’ naar huis moet rijden. Maar als het goed gaat, dan wil ik snel uitbouwen naar een beetje normaal aantal uren. Ik bedoel, twee uur werken is: de overdracht aanhoren, mappen lezen en koffie drinken en daarna mag ik weer naar huis……
Deze site (http://www.nursetv.com) kreeg ik doorgemaild van Annemiek, een Nederlandse verpleegkundige die al jaren in de USA woont en werkt.
Op de site staat o.a een serie die het verhaal vertelt van 6 travel-nurses in Californië. Door het grote tekort aan verpleegkundigen zijn ze in Amerika ‘the travel-nurse’ in gaan zetten. Dit betekent dat je als verpleegkundige steeds voor een korte periode, via een bureau, ingezet wordt in een ziekenhuis. Na het uitdienen van je contract, ontvang je een leuke bonus en ga je voor een nieuwe uitzendperiode naar een ander ziekenhuis.
Ik weet dat OGP deze mogelijkheid ook aanbiedt aan hun buitenlandse verpleegkundigen, en hier gaat het om contracten van 13 weken. In deze 13 weken krijg je een leuk salaris, regelen (en betalen!!) ze een woning voor je in de buurt van het ziekenhuis en ontvang je een leuke financiële bonus aan het eind van de 13 weken. En daarna kan je naar een volgend ziekenhuis voor hetzelfde verhaal. Ze hebben me vertelt dat hier het grote geld zit…..
Je kan als Nederlandse verpleegkundige bij OGP niet direct aan de slag als travel nurse, maar na het succesvol volbrengen van je eerste contract behoort het tot één van de opties. Persoonlijk lijkt het me logisch! Eerst maar eens ervaring opdoen als RN in het Amerikaanse ziekenhuis (lijkt me voor de eerste tijd enerverend genoeg, toch?) en daarna??? Wie weet……
Onze USA plannen heb ik vaak besproken met Angelique, een zeer lieve en goede vriendin van mij. Zij en haar vriend zouden Nederland ook wel willen inruilen voor de USA. Angelique is zelf ook een verpleegkundige, sterker nog we hebben voor een groot gedeelte samen onze opleiding gedaan. Zij is ook mee geweest eind oktober naar de Open Dag over het UNP en heeft inmiddels ook de beslissing genomen om mee te gaan doen aan het UNP en samen met haar vriend te emigeren. Je snapt dat ik hier heel blij mee ben, het is toch fantastisch om samen met een goede vriendin aan zo'n avontuur te beginnen? Iemand die me goed kent, bij wie ik altijd terecht kan, tijdens de hoogte- en dieptepunten! En andersom, natuurlijk! Natuurlijk kan ik ook altijd met Marc praten, maar met een vriendin is toch anders, toch? Lekkere meidenpraat. En ook al komen we straks misschien duizenden kilometers bij elkaar vandaag te zitten, de gedachte zal toch zijn dat ze 'in de buurt' is.....
Helaas zijn er bij haar nog wel wat haken en ogen en misschien wel wat misverstanden waardoor het nog niet duidelijk is of zij ook in januari kan starten met het UNP. Ze werkt wel op een afdeling in het UMC Utrecht, maar die afdeling is zo specialistisch dat ze mogelijk wat lastig(er) te plaatsen zou zijn in de USA. Maar van afdeling switchen gaat niet zo simpel in deze tijden. De tijd dat een verpleegkundige de banen voor het uitkiezen had, is weer even voorbij. Ik hoop zo dat het haar toch gaat lukken en dat ze in januari kan starten. Marc en ik duimen voor haar!!
Naast Angelique ben ik via de mail in contact gekomen met Monica. En je gelooft het nooit: Monica is bijna een klasgenootje van Angelique en mij geweest tijdens de inservice opleiding! Angelique en ik zijn 4 maanden teruggegaan tijdens de opleiding en op dat moment stroomde Monica in de groep waar wij uitkwamen. Way to go, groep 9409 van het toenmalige AZU!
Maar even over Monica, ze heeft afgelopen dinsdag haar telefonische intervieuw gehad en is aangenomen, ze gaat ook in januari beginnen met het UNP. Gefeliciteerd, Monica!! Knap hoor, je hebt een druk gezin met twee kleine kinderen, dus het lijkt me hele onderneming, studeren, werken en je gezin draaiende houden. Maar we gaan ervoor in januari en we hopen dat Angelique ons komt bijstaan........
Na een zeer heftige periode in mijn leven waarin ik op 31-jarige leeftijd de diagnose borstkanker te horen kreeg, is ons leventje nu weer in een rustiger vaarwater terecht gekomen.
En daar genieten we van...
Met volle teugen!
Verpleegkundige goes USA
Woensdag kreeg ik een mailtje van Gary, hij heeft mijn NCLEX test nagekeken en ik had 72% van de vragen goed.
